Digital illustration of dna

    Medycyna musi się mierzyć z setkami tysięcy chorób, od tych najczęściej spotykanych, takich jak grypa, po te bardzo rzadkie i trudne do wykrycia. Niezależnie jednak co dolega pacjentowi, zawsze najgroźniejsza jest choroba… niezdiagnozowana, czyli taka, o której nie wie ani lekarz, ani tym bardziej pacjent. Wbrew pozorom to dość częste zjawisko i przyczyna wielu zgonów, których można by było uniknąć. Idealnym przykładem takiej choroby jest cukrzyca typu 2.

    Według wielu specjalistów nawet 1/3 cierpiących na tę przypadłość może nie zdawać sobie sprawy z choroby. Ta liczba, choć przerażająca, nie powinna budzić zdziwienia. Wiele objawów cukrzycy bez trudu możemy usprawiedliwić trybem życia, stresem i przemęczeniem albo po prostu cięższym tygodniem w pracy. Niezdiagnozowana cukrzyca potrafi ukrywać się na „widoku” i niszczyć życie pacjenta przez wiele lat. Konsekwencje nie leczenia cukrzycy bywają dramatyczne.

    Cukrzyca staje się zresztą jednym z większych problemów zdrowotnych naszej cywilizacji. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) liczba chorych zbliża się coraz bardziej do granicy 450 mln dorosłych pacjentów, cooznacza, że prawie co 12 człowiek na Ziemi cierpi na cukrzycę. Jeszczekilkadziesiąt lat temu liczba cukrzyków nie przekraczała 100 milionów.

    Co jest przyczyną tak ogromnego wzrostu zachorowań? Za głównego winowajcę musimy niestety obwinić siebie samych. Złe nawyki żywieniowe, brak aktywności fizycznej, nadwaga i używki zwiększają ryzyko cukrzycy. Jakość dzisiejszych produktów spożywczych i ilość zawartego w nich cukru również nie pomagają. Warto wiedzieć, czym jest cukrzyca i jakie są jej objawy, zwłaszcza gdy występuje w naszej rodzinie.

    Zacznijmy od początku. Co się kryje pod nazwą cukrzyca? Nasz organizm do przeżycia potrzebuje glukozy, którą komórki przetwarzają na energię. By glukoza dotarła do komórek, potrzebna jest, produkowana przez trzustkę, insulina. Jeżeli z jakiegoś powodu trzustka nie produkuje odpowiedniej ilości insuliny lub – mimo obecności insuliny – komórki nie chcą przyjąć glukozy, zaczyna im brakować energii i „głodują”. Powoduje to zwiększenie apetytu. Jednak niezależnie od ilości dostarczonego do organizmu pożywienia, komórki nie dostają odpowiedniej ilości „paliwa”. Istnieje wiele rodzajów cukrzycy, do najczęstszych należą cukrzyca typu 1 i typu 2. Istnieją też inne, specyficzne typy cukrzycy, np. cukrzyca ciężarnych, cukrzyca typu MODY, typu LADA czy cukrzyca wtórna.

    Cukrzyca typu 1, zwana także cukrzycą insulinozależną, dotyczy około 20% procent pacjentów. Jej przyczyną jest uszkodzenie komórek trzustki odpowiadających za produkcje insuliny. Dotyka głównie dzieci (ujawnia się zazwyczaj poniżej 10 roku życia) lub osób młodych. Nie można niestety jej zapobiec, a jedynym skutecznym sposobem leczenia jest podawanie insuliny.

    Cukrzyca typu 2, zwana także cukrzycą insulinoniezależną, to choroba dotycząca częściej osób starszych. W przeciwieństwie do typu 1, nie zbyt mała ilość insuliny jest problemem, ale jej nieprawidłowe działanie. Komórki organizmu przestają reagować na obecność insuliny, a we krwi zwiększa się ilość glukozy. Ten typ cukrzycy występuje często także wraz z otyłością. Walka z tą odmianą choroby polega zwykle na przyjmowaniu leków przeciwcukrzycowych, stosowaniu odpowiedniej diety oraz wysiłkowi fizycznemu.

    Sama choroba, zdiagnozowana i odpowiednio leczona, nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla naszego zdrowia. Gorzej gdy nie wiemy, że jesteśmy chorzy, wtedy może okazać się nawet śmiertelna. Objawy cukrzycy zależą od stopnia uszkodzenia komórek trzustkowych albo rozwoju oporności organizmu na insulinę, jak też od rodzaju cukrzycy. Do najczęstszych objawów cukrzycy typ 1 należą m.in.: nienaturalne pragnienie i częste oddawanie moczu, ogromny apetyt i jednoczesne tracenie na wadze, osłabienie, senność oraz zaburzenia widzenie. Natomiast cukrzyca typu 2 długo nie daje żadnych objawów. Warto zwrócić uwagę więc na takiej symptomy, jak: zmęczenie, senność, apatia, rozdrażnienie, łatwe powstawanie siniaków i wolne gojenie się ran, sucha i swędząca skóra czy mrowienie w stopach.

    Czynniki zwiększające ryzyko cukrzycy:

    – nadwaga, otyłość
    – niewłaściwa dieta
    – cukrzyca w rodzinie
    – wiek – powyżej 40 lat
    – udar, zawał serca

    Cukrzyca zaliczana jest do grupy chorób metabolicznych, wynikających z zaburzenia procesów przemiany materii. W przypadku cukrzycy zakłócenia związane są z gospodarką cukrową.

    Mateusz Kaczyński

    Dodaj komentarz

    Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *